Oddział patologii ciąży, czyli niespodziewane „przygody” ciążowe

Nie jestem panikarą. Od początku czwartej ciąży (ale pierwszej tak długiej) mam w sobie spokój i pewność, że tym razem usłyszymy płacz dziecka po porodzie.

W połowie czerwca jednak, przez dwa dni niepokoiło mnie to, że nie czuję ruchów młodego. Jak na 28 tydzień przystało, według wieści z internetów,  powinien fikać koziołki, a tu nic. Jadłam posiłek, kładłam się na boku i czekałam, ale nic się w brzuchu nie działo. No, ostatecznie może pojawił się jakiś mikro „bulgot”, ale na pewno nie były to ruchy takie jak czułam wcześniej. Dodatkowo odebrałam wyniki badań i zobaczyłam, że TSH wzrosło do 2,77, w morfologii nie wszystko było w normie, a w moczu pojawiły się liczne bakterie. I zaczęła się projekcja czarnych myśli.

Żeby ją uciąć bez zastanowienia napisałam smsa do pani doktor z centrum medycznego. Co prawda docelowo zamierzałam się z nią rozstać i doprowadzić ciążę do końca z nowym lekarzem, ale w owym momencie potrzebowałam konsultacji, a nie miałam namiaru na pana doktora.

Odpisała, żeby podjechać do niej na oddział.

Pojechałam. Myślałam, że mnie po prostu zbada, zrobi KTG i jeśli wszystko będzie w porządku – wrócę do domu. Ale nie. Pani doktor stwierdziła, że zostawi mnie na oddziale na kilka dni, żeby mnie poobserwować.

Nie byłam przygotowana logistycznie na hospitalizację, a dodatkowo zbliżający się weekend miałam już daaaawno zaplanowany i wizja zmiany tych planów nie była zachęcająca. Rozsądek jednak kazał podporządkować się zaleceniu lekarskiemu. W takich chwilach priorytety szybko nakreślają bieg spraw.

W kolejce do przyjęcia było kilka kobiet i korzystając z czasu oczekiwania pani doktor pokazała mi oddziały patologii ciąży, położniczy i noworodkowy. Szpital robi wrażenie – ma niespełna 5 lat i jeszcze pachnie nowością. Panie położne podczas „prezentacji” uśmiechały się promiennie, lekarka zachwalała oddziały i zaprowadziła mnie nawet na salę porodową chcąc pokazać jak wygląda.

Na izbie przyjęć poznałam przemiłą kobietę – położną około pięćdziesiątki, która była niezwykle uprzejma, kulturalna,  a kiedy dowiedziała się, że to moja czwarta ciąża, ale pierwszy poród orzekła, że należy mi się mega specjalne traktowanie. Słuchała, co mówię i notowała nawet to, że mam nietolerancje pokarmowe i obiecała, że zostaną wzięte pod uwagę! Posłuchała też krótko tętna dziecka – serduszko biło jak trzeba. Uff.

Później zbadał mnie na fotelu ginekologicznym młody lekarz i stwierdził, że szyjka jest miękka. To już wiedziałam. Zapytał o ostatnie badania moczu (to, które mnie zaniepokoiło), w którym wyszły liczne bakterie – dopytywał czy poprawnie pobrałam próbkę. Poprawnie czyli jak? Bo wiedziałam tyle, że mocz do badania powinien pochodzić z pierwszej wizyty w toalecie po odpoczynku nocnym, konkretnie ze środkowego strumienia. Ale nie wiedziałam, że tuż przed tym należy się umyć. Jakkolwiek dziwnie to brzmi nikt nigdy nie mówił mi, że taka jest procedura, bo inaczej próbka może być zanieczyszczona bakteriami, które pojawią się w nocy (nawet po wzięciu kąpieli przed snem!). Sama jakoś na to nigdy nie wpadłam;/

Kolejny etap to przydział sali – pani położna z izby przyjęć zaprowadziła mnie do dyżurki pielęgniarek i zapowiedziała, że o mnie trzeba tutaj bardzo dbać. Następnie panie zaprowadziły mnie do sali, w której jedno z trzech łóżek było wolne, a moimi towarzyszkami miały stać się dwie młode dziewczyny. Po kilkunastu minutach miałam jeszcze badanie usg, które potwierdziło miękką szyjkę o grubości 28mm w węższym miejscu i 32 mm w szerszym. Wracając z usg „złapała” mnie pani pielęgniarka i założyła wenflon. Wręczyła też dwa pojemniki na mocz i kazała pobrać dwie próbki – jedną na standardowe badanie i drugą na posiew.

Na koniec czekało mnie jeszcze moje pierwsze w życiu badanie KTG – pół godziny leżenia na łóżku z podpiętymi dwoma czujnikami wykrywającymi czynność serca płodu i skurcze mięśnia macicy. To było niesamowite uczucie – słyszeć bicie serca tak długo i wyraźnie!

Po badaniu zapytałam położnej o wynik – powiedziała, że zapis jest prawidłowy. Drugie uff.

Wieczorem po obchodzie (jeden lekarz i jedna pielęgniarka, którzy tylko zapytali jak się czuję) kolejna położna przyszła z lekami – najpierw zastrzyk heparyny, potem domięśniowo steryd Celestone. Gdy zapytałam po co to otrzymałam odpowiedź, że „na przyspieszenie rozwoju płuc u dziecka”. Hmm.

Najbardziej zaskoczył mnie zastrzyk z Ampicyliny. Zapytałam kto to zlecił i czemu, ale pani nie wiedziała. Obiecała, że się dowie. Nie wpadłam na to, żeby się nie godzić na antybiotyk czy steryd, bo przecież trafiłam do szpitala pod opiekę profesjonalistów, którzy widocznie widzieli potrzebę takiego postępowania.

Skonsultowałam szybko fakt antybiotykoterapii z moją dietetyczką, bo przeraziło mnie to, że tak długo walczyłam o poprawę flory bakteryjnej jelit, tak długo udawało mi się nie brać antybiotyków i nagle mój wysiłek miał zostać zmarnowany. Bo przecież układ odpornościowy po takim leczeniu podnosi się przez pól roku;/

Ale otrzymałam słowa, żeby się nie martwić, tylko kupić priobiotyki Sanprobi IBS i wziąć jak najszybciej.

Wymieniwszy kilka zdań ze współlokatorkami pomodliłam się o dobre zakończenie historii szpitalnej i poszłam spać.

Zasadniczo nie planuję opisywać całego pobytu dlatego krótko podsumuję te kilka dni.

Nieco później okazało się, że moje mieszane uczucia miały jeszcze jedną podstawę, ale o tym w kolejnym poście.

Niemniej widzę też pozytywy tej „przygody” i wierzę, że ukryty głębszy sens pobytu na oddziale patologii ciąży i podjętych przez lekarzy decyzji odnośnie leczenia jeszcze się objawi.

Albo i nie.