Leżę i myślę. Dziennik z czasów kwarantanny. Wdzięczność.

Czwartkowe południe. 

Mały Człowiek jest na spacerze z dziadkiem, a ja leżę i myślę. 

Tych myśli pojawia się w ostatnim czasie tak wiele, że postanowiłam właśnie poklikać trochę po ekranie telefonu i pozbyć się części z głowy.

Tak, wiem, kiedy pojawił się mój ostatni post, kiedy komentarze, że oto już za moment wskoczy kolejny i wiem, jak wygląda moja blogowa rzeczywistość. Blogowanie pełną parą, nie ma co😉 Ale wracam z wiarą, że jeszcze mam grono Czytelniczek😉

Dzisiejsza treść będzie taką stop klatką, zatrzymaniem tu i teraz. Mam też nadzieję, że kopniakiem do uzupełnienia braków, bo czekają prawie gotowe posty. 

LEŻĘ

Leżę od miesiąca niemal cały czas, zmieniając tylko pozycję z lewego boku na prawy i z powrotem. Leżę też trochę na plecach, ale to akurat najmniej mi służy. Czasem wstaję, bo jeść łatwiej w pozycji siedzącej, a i do łazienki trzeba wyjść.

Leżę, bo najpierw jeden lekarz mnie nastraszył, że jak nie poleżę to się spotkamy w szpitalu na dłuższe leżenie, a potem drugi stwierdził, że to leżenie nie do końca przyniosło oczekiwany rezultat i muszę leżeć dalej. Chwilę leżałam w szpitalu, z którego szczęśliwie dość szybko mnie wypisali. 

W stan leżenia przeniosłam się ze stanu „siedzenia” w domu w związku z covid-19 za oknem, więc to leżenie nie było nawet jakimś gigantycznym szokiem. Na szczęście. Nawet Mały Człowiek jakoś się w tym odnalazł. 

I MYŚLĘ

Teraz myślę, że to leżenie było i jest pewnym błogosławieństwem. 

Moje chłopaki nigdy dotąd nie spędziły z sobą tyle czasu, co w ciągu tego miesiąca i, jak powiedział mój Mąż, to dla niego bardzo cenne w budowaniu relacji z synem. A Mały Człowiek doświadcza, że mama nie musi być obecna 24/7, żeby było bezpiecznie, dobrze i wesoło. Co i mnie cieszy choć na początku było trochę dziwne. 

Leżę i pracuję – doświadczam, że można zarządzać projektami z pozycji horyzontalnej, pisząc maile na czterocalowym ekranie telefonu i spotykając się online. 

Leżę i poszerzam horyzonty przedzierając się przez kolejne pozycje książkowe. 

Leżę i słucham, jak polskie wspólnoty uwielbiają Boga czuwając internetowo przed Zesłaniem Ducha Świętego. Szczególnie uderza mnie charyzmat Marty Miłuńskiej z Projektu Przebudzenie. 

Leżę i zachwycam się dobrocią, miłością i troskliwością moich teściów, u których mieszkamy od wyjścia ze szpitala. Naprawdę nie ma jak u mamy!

Leżę i lubię chwile, gdy Mały Człowiek przychodzi poleżeć wtulony we mnie albo poczytać Pucia po raz setny. 

Leżę i doceniam możliwość rozmowy twarzą w twarz, uścisk dłoni, śpiew nie solo, swobodny spacer gdziekolwiek nogi poniosą. 

Leżę i cieszę się, że nie mam wymówek pt. „nie mam czasu”. 

Leżę z przekonaniem, że to leżenie ma sens. Wiem, że przygotowuje nas do tego, co nastąpi już niebawem. Jestem wdzięczna za to leżenie, za to, co z niego wynika i co jeszcze wyniknie. I za to, że wiem, że jest ograniczone czasem. W końcu wstanę. A jak wstanę to czuję, że moje życie już nigdy nie będzie takie jak przedtem.