O tym dlaczego porównywanie z innymi dziećmi nie służy ani dziecku, ani matce

Napisanie tego posta zainspirowała wizyta Marysi, maleńkiej koleżanki Małego Człowieka. Wraz z jej mamą miałyśmy coś do zrobienia więc oddałyśmy dwie godziny tatusiom na budowanie relacji z dziećmi same zabrawszy się do pracy.

Kątem oka obserwowałam jak pięciomiesięczna obywatelka obraca się na boki, na brzuszek, jak podciąga nóżki pod brzuszek, dźwiga do góry pupę, jak przygotowuje się do siadu. Widziałam jak walczy z utrzymaniem równowagi i jak spokojnie przyjmuje porażkę, gdy mięśnie słabną.

Spojrzałam na Małego Człowieka i zobaczyłam jak niesymetrycznie pełza odbijając się głównie lewą nogą koślawiąc stopę, jak układa nóżki w żabkę zamiast pod brzuszek, jak odpycha się od przeszkód podnosząc pupę, prostując nogi i przenosząc ciężar ciała na nieprawidłowo ułożone stopy próbując pomijać naturalne fazy rozwoju ruchowego.

Tak przynajmniej twierdzą fizjoterapeutki pracujące z naszym dziecięciem. 

W wyobraźni przywołałam nasze posiłki – je samodzielnie, gdy ja (lub Mąż) trzymam go na swoich kolanach w odpowiedni sposób (tyłem lub bokiem do siebie, z pupą poniżej kolan), jedną ręką trzymam przed nim talerz (rozszerzamy dietę metodą BLW) dbając, by był na właściwej wysokości, a drugą przytrzymuję go, żeby mi się nie wywinął i siedział prosto.

Jest to dla mnie uciążliwe, mój kręgosłup cierpi i czasem odpuszczam i karmię łyżeczką.

Zobaczyłam swe dziecko, które jeździ w wózku tylko na płasko, a gdy się przebudzi po drzemce i nie chce już leżeć, natychmiast wędruje na ręce, żeby przytrzymywany w odpowiedni sposób mógł obserwować świat. Jedną ręką trzymam, drugą pcham wózek.

Czemu takie kombinacje? Nasz synek sam nie siada, a fizjoterapeutki mówią, że nie wolno sadzać dzieci, które same nie siadają. Podniosłam oparcie wózka ze cztery razy, gdy moje ręce już mdlały, ale po krótkim czasie syn przechylał się na jedną stronę, miał mocno „sflaczałą” pozycję, a to już jest szkodliwe.

Czemu o tym wszystkim piszę?

Wczoraj mimowolnie poczułam trochę smutku i zazdrość. Nie jakąś szaloną, taką maleńką, ale jednak zazdrość, że można być mamą malucha, który rozwija się harmonijne. Bo to, że każde dziecko ma swoje tempo jest teraz głośno artykułowane i tylko własnym rodzicom i ciociom trzeba tłumaczyć tę prawdę objawioną. Ale rozwój zgodny z naturalnymi etapami to już coś innego.

Kiedy widziałam dziecko o połowę młodsze od mojego, które robi to, co moje opanowuje powoli i to nie we właściwej kolejności, pomimo rehabilitacji od 3. miesiąca życia (obecnie 3x w tygodniu) – była to dla mnie sytuacja nowa i trudna. Przez chwilę. Zaraz zganiłam się za rozkminianie, próbę „biadolenia w myślach” i powiedziałam sobie, że przecież rozwój ruchowy to nie wszystko, pracujemy nad nim, a nasz wyczekany, wymodlony syn ma inne supermoce😉 I że przecież widzimy ewidentne postępy, dostrzegamy zmiany w motoryce dużej i małej oraz gigantyczne skoki w rozwoju intelektualnym!

Niemniej emocje pojawiły się niezależnie od mojej woli i wiem, że podobne sytuacje i podobne emocje nie raz zaprzątną jeszcze moją głowę. Jednak to ode mnie zależy co z tym zrobię i dziś postanawiam, że w przyszłości wszelkie próby porównywania naszego dziecka z innym dzieckiem będę ucinać w zalążku. Dla mojego własnego dobra i dla dobra naszego dziecka. Każdy ma swój czas, swoją drogę i ufam, że Bóg wie czemu Mały Człowiek wymaga teraz więcej wsparcia niż przeciętne niemowlę.

Kończę z wdzięcznością za dar macierzyństwa, za wczorajsze spotkanie i za tę godzinę i pięć minut o poranku, podczas których Mały Człowiek jeszcze śpi, a ja mogę spokojnie pisać.